هیچکس ویرانیم را حس نکرد

وسعت تنهاییم را حس نکرد...

                                        در میان خنده های تلخ من

                                        گریه پنهانیم را حس نکرد...

در هجوم لحظه های بی کسی

درد بیکس ماندنم را حس نکرد...

                                        آنکه با آغاز من ماُنوس بود

                                        لحظه پایانیم را حس نکرد...

من پذیرفتم شکست خویش را

پند های عقل دور اندیش را...

                                         آرزو دارم بفهمی درد را

                                         تلخی برخورد های سرد را...